Rob Olthof overleden

[Hans Verbiest]

Heel veel sterkte voor de nabestaande en alle die hem dierbaar waren.

[Hans Verbiest]

Heel veel sterkte voor de nabestaande en alle die hem dierbaar waren.

[Theo]

Heel triest en toch nog onverwacht. Aan de familie en vrienden mijn deelneming en heel veel sterkte toegewenst. Ook aan Hans en Martin die hem de laatste tijd hebben bijgestaan en een goede vriend en maatje moeten missen.

Theo

[Theo]

Heel triest en toch nog onverwacht. Aan de familie en vrienden mijn deelneming en heel veel sterkte toegewenst. Ook aan Hans en Martin die hem de laatste tijd hebben bijgestaan en een goede vriend en maatje moeten missen.

Theo

[Theo]

Heel triest en toch nog onverwacht. Aan de familie en vrienden mijn deelneming en heel veel sterkte toegewenst. Ook aan Hans en Martin die hem de laatste tijd hebben bijgestaan en een goede vriend en maatje moeten missen.

Theo

[Juul]

Een erg droevig nieuws. Onverwacht en toch wisten we dat het zou gebeuren.

Ik herinner mij Rob als iemand met wie ik best wel eens stevig van mening verschilde maar altijd als we elkaar zagen was de sfeer prima en bespraken we elkaars verschillende zienswijzen.

Rob, de man die samen met anderen, de wereld van de zeezenders lang heeft levend gehouden. Hij was het ook die in Freewave wel eens prachtige herinneringen uit z'n jeugd neerschreef. Zijn jeugd liep vaak parallel met de mijne dus z'n verhalen waren heel erg herkenbaar.

Ik zal 'em missen en hoop dat z'n naaste vrienden zijn herinnering en inzet willen en kunnen voortzetten.

De laatste maanden waren voor Rob begreep ik heel erg moeilijk, hij heeft nu eindelijk rust.

Namens de Stichting Norderney,

Juul

[Juul]

Een erg droevig nieuws. Onverwacht en toch wisten we dat het zou gebeuren.

Ik herinner mij Rob als iemand met wie ik best wel eens stevig van mening verschilde maar altijd als we elkaar zagen was de sfeer prima en bespraken we elkaars verschillende zienswijzen.

Rob, de man die samen met anderen, de wereld van de zeezenders lang heeft levend gehouden. Hij was het ook die in Freewave wel eens prachtige herinneringen uit z'n jeugd neerschreef. Zijn jeugd liep vaak parallel met de mijne dus z'n verhalen waren heel erg herkenbaar.

Ik zal 'em missen en hoop dat z'n naaste vrienden zijn herinnering en inzet willen en kunnen voortzetten.

De laatste maanden waren voor Rob begreep ik heel erg moeilijk, hij heeft nu eindelijk rust.

Namens de Stichting Norderney,

Juul

[Juul]

Een erg droevig nieuws. Onverwacht en toch wisten we dat het zou gebeuren.

Ik herinner mij Rob als iemand met wie ik best wel eens stevig van mening verschilde maar altijd als we elkaar zagen was de sfeer prima en bespraken we elkaars verschillende zienswijzen.

Rob, de man die samen met anderen, de wereld van de zeezenders lang heeft levend gehouden. Hij was het ook die in Freewave wel eens prachtige herinneringen uit z'n jeugd neerschreef. Zijn jeugd liep vaak parallel met de mijne dus z'n verhalen waren heel erg herkenbaar.

Ik zal 'em missen en hoop dat z'n naaste vrienden zijn herinnering en inzet willen en kunnen voortzetten.

De laatste maanden waren voor Rob begreep ik heel erg moeilijk, hij heeft nu eindelijk rust.

Namens de Stichting Norderney,

Juul

[Gast]

Een herinnering aan een zeezenderdag circa 12 jaar geleden.

Was het in Amsterdam, of was het Utrecht? Geen idee, wel vervoerde ik Hans Knot en anderen. De melktas bleef in ieder geval dicht voor mij. Voor aanvang van de zeezenderdag moest natuurlijk het nodige naar binnen worden gesleept, handen dus uit de mouwen. Om circa 10.00 uur van Rob zijn strategische plaats binnen in voor het innen van de contributie, mij viel op dat een deel van de bezoekers er niet echt zeezenderachtig uit zagen, na aankoop van het kaartje gingen zij zelfs een trap op. Wat was daar dan gaande, dat moest zeker onderzocht worden. Maar eerst de opening van de zeezenderdag maar meemaken, zaal vol dus het kon beginnen. Na de opening kon ik mijn nieuwschierigheid niet bedwingen, wat was daar boven gaande. Boven gekomen opende ik een deur van een zaal en werd onmiddellijk letterlijk beet gepakt door een schone dame. Wilt u lid worden van de natuurpartij was haar vraag. Ik deinsde terug, natuurpartij? Dat zijn toch die lieden die in de blote kont door het bos rennen, waarschijnlijk achter elkaar aan, immers de natuur roept. Ik bedankte en liet haar teleurgesteld staan. In de rest van het zaaltje werden allerhande spullen verkocht die waarschijnlijk daags daarvoor aan de slootkant waren geknipt. Je kon bijna van alles thee maken.

Maar het mooiste gebeurde in een hoek van het zaaltje, daar lag half ontkleed een mooie dame op een behandelbank. Er om heen 4 mannen die met hun vingers als het ware een soort wandelingetje maakte over haar schone lijf. Wat is het effect hiervan vroeg ik? Het antwoord lag voor de hand, ze brachten positieve krachten over op het lichaam van de schone vrouw, ze bevestigde dit. Als simpele Grunninger had ik zoiets nog nooit gezien, in de grote stad gebeuren vreemde dingen dus.

Maar het hoe en waarom was natuurlijk heel eenvoudig. Rob had in het bovenzaaltje ook een dag, alleen niet over zeezenders maar een spirituele dag. Twee vliegen in 1 klap, dat verklaart ook waarom hij precies op de juiste plek die kaartjes verkocht, net voor de splitsing waar je of rechtdoor de zeezenderij in liep of de trap op naar boven voor bovennatuurlijke zaken.

Maar ook bij de zeezenderij was wel iets gaande, na de nodige koffies riep moeder natuur, plasje plegen dus. Op naar de wc, achter mij aan kwam een man met volle baard en snor, zoiets als Vader Abraham. Niets vreemds, moest waarschijnlijk ook even een plas doen. Maar het was toch wel vreemd dat hij in dameslaarzen liep met daarboven een minirok. T was me het dagje wel, zo'n zeezenderdag van de Stichting Media Communicatie.

Ik vind het zeer triest voor Rob dat zijn leven nu al voorbij is.

Sterkte aan de nabestaanden.

Sterkte ook aan een kleine groep hechte vrienden van Rob die er voor hem waren in zijn laatste moeilijke periode.

Paul de Haan.

[Gast]

Een herinnering aan een zeezenderdag circa 12 jaar geleden.

Was het in Amsterdam, of was het Utrecht? Geen idee, wel vervoerde ik Hans Knot en anderen. De melktas bleef in ieder geval dicht voor mij. Voor aanvang van de zeezenderdag moest natuurlijk het nodige naar binnen worden gesleept, handen dus uit de mouwen. Om circa 10.00 uur van Rob zijn strategische plaats binnen in voor het innen van de contributie, mij viel op dat een deel van de bezoekers er niet echt zeezenderachtig uit zagen, na aankoop van het kaartje gingen zij zelfs een trap op. Wat was daar dan gaande, dat moest zeker onderzocht worden. Maar eerst de opening van de zeezenderdag maar meemaken, zaal vol dus het kon beginnen. Na de opening kon ik mijn nieuwschierigheid niet bedwingen, wat was daar boven gaande. Boven gekomen opende ik een deur van een zaal en werd onmiddellijk letterlijk beet gepakt door een schone dame. Wilt u lid worden van de natuurpartij was haar vraag. Ik deinsde terug, natuurpartij? Dat zijn toch die lieden die in de blote kont door het bos rennen, waarschijnlijk achter elkaar aan, immers de natuur roept. Ik bedankte en liet haar teleurgesteld staan. In de rest van het zaaltje werden allerhande spullen verkocht die waarschijnlijk daags daarvoor aan de slootkant waren geknipt. Je kon bijna van alles thee maken.

Maar het mooiste gebeurde in een hoek van het zaaltje, daar lag half ontkleed een mooie dame op een behandelbank. Er om heen 4 mannen die met hun vingers als het ware een soort wandelingetje maakte over haar schone lijf. Wat is het effect hiervan vroeg ik? Het antwoord lag voor de hand, ze brachten positieve krachten over op het lichaam van de schone vrouw, ze bevestigde dit. Als simpele Grunninger had ik zoiets nog nooit gezien, in de grote stad gebeuren vreemde dingen dus.

Maar het hoe en waarom was natuurlijk heel eenvoudig. Rob had in het bovenzaaltje ook een dag, alleen niet over zeezenders maar een spirituele dag. Twee vliegen in 1 klap, dat verklaart ook waarom hij precies op de juiste plek die kaartjes verkocht, net voor de splitsing waar je of rechtdoor de zeezenderij in liep of de trap op naar boven voor bovennatuurlijke zaken.

Maar ook bij de zeezenderij was wel iets gaande, na de nodige koffies riep moeder natuur, plasje plegen dus. Op naar de wc, achter mij aan kwam een man met volle baard en snor, zoiets als Vader Abraham. Niets vreemds, moest waarschijnlijk ook even een plas doen. Maar het was toch wel vreemd dat hij in dameslaarzen liep met daarboven een minirok. T was me het dagje wel, zo'n zeezenderdag van de Stichting Media Communicatie.

Ik vind het zeer triest voor Rob dat zijn leven nu al voorbij is.

Sterkte aan de nabestaanden.

Sterkte ook aan een kleine groep hechte vrienden van Rob die er voor hem waren in zijn laatste moeilijke periode.

Paul de Haan.

[Gast]

Een herinnering aan een zeezenderdag circa 12 jaar geleden.

Was het in Amsterdam, of was het Utrecht? Geen idee, wel vervoerde ik Hans Knot en anderen. De melktas bleef in ieder geval dicht voor mij. Voor aanvang van de zeezenderdag moest natuurlijk het nodige naar binnen worden gesleept, handen dus uit de mouwen. Om circa 10.00 uur van Rob zijn strategische plaats binnen in voor het innen van de contributie, mij viel op dat een deel van de bezoekers er niet echt zeezenderachtig uit zagen, na aankoop van het kaartje gingen zij zelfs een trap op. Wat was daar dan gaande, dat moest zeker onderzocht worden. Maar eerst de opening van de zeezenderdag maar meemaken, zaal vol dus het kon beginnen. Na de opening kon ik mijn nieuwschierigheid niet bedwingen, wat was daar boven gaande. Boven gekomen opende ik een deur van een zaal en werd onmiddellijk letterlijk beet gepakt door een schone dame. Wilt u lid worden van de natuurpartij was haar vraag. Ik deinsde terug, natuurpartij? Dat zijn toch die lieden die in de blote kont door het bos rennen, waarschijnlijk achter elkaar aan, immers de natuur roept. Ik bedankte en liet haar teleurgesteld staan. In de rest van het zaaltje werden allerhande spullen verkocht die waarschijnlijk daags daarvoor aan de slootkant waren geknipt. Je kon bijna van alles thee maken.

Maar het mooiste gebeurde in een hoek van het zaaltje, daar lag half ontkleed een mooie dame op een behandelbank. Er om heen 4 mannen die met hun vingers als het ware een soort wandelingetje maakte over haar schone lijf. Wat is het effect hiervan vroeg ik? Het antwoord lag voor de hand, ze brachten positieve krachten over op het lichaam van de schone vrouw, ze bevestigde dit. Als simpele Grunninger had ik zoiets nog nooit gezien, in de grote stad gebeuren vreemde dingen dus.

Maar het hoe en waarom was natuurlijk heel eenvoudig. Rob had in het bovenzaaltje ook een dag, alleen niet over zeezenders maar een spirituele dag. Twee vliegen in 1 klap, dat verklaart ook waarom hij precies op de juiste plek die kaartjes verkocht, net voor de splitsing waar je of rechtdoor de zeezenderij in liep of de trap op naar boven voor bovennatuurlijke zaken.

Maar ook bij de zeezenderij was wel iets gaande, na de nodige koffies riep moeder natuur, plasje plegen dus. Op naar de wc, achter mij aan kwam een man met volle baard en snor, zoiets als Vader Abraham. Niets vreemds, moest waarschijnlijk ook even een plas doen. Maar het was toch wel vreemd dat hij in dameslaarzen liep met daarboven een minirok. T was me het dagje wel, zo'n zeezenderdag van de Stichting Media Communicatie.

Ik vind het zeer triest voor Rob dat zijn leven nu al voorbij is.

Sterkte aan de nabestaanden.

Sterkte ook aan een kleine groep hechte vrienden van Rob die er voor hem waren in zijn laatste moeilijke periode.

Paul de Haan.

[Jaap De Vries]

Heel triest. Ik wens de familie heel veel sterkte toe.

[Jaap De Vries]

Heel triest. Ik wens de familie heel veel sterkte toe.

[Jaap De Vries]

Heel triest. Ik wens de familie heel veel sterkte toe.

[Ton v S]

Gecondoleerd aan familie en vrienden.

Ton v S

[Ton v S]

Gecondoleerd aan familie en vrienden.

Ton v S

[Ton v S]

Gecondoleerd aan familie en vrienden.

Ton v S

[Rene Verstraten]

Ik heb Rob Olthof niet persoonlijk gekend, maar ik word toch altijd geraakt door dit soort droevige berichten.

Mijn oprechte condoleances aan familie en naast betrokkenen.

[Rene Verstraten]

Ik heb Rob Olthof niet persoonlijk gekend, maar ik word toch altijd geraakt door dit soort droevige berichten.

Mijn oprechte condoleances aan familie en naast betrokkenen.

[Rene Verstraten]

Ik heb Rob Olthof niet persoonlijk gekend, maar ik word toch altijd geraakt door dit soort droevige berichten.

Mijn oprechte condoleances aan familie en naast betrokkenen.

[huppiedos]

Had gisteren al iets vernomen, maar kon het niet verifiëren.

Via deze weg gecondoleerd aan familie en vrienden.

Anne

[huppiedos]

Had gisteren al iets vernomen, maar kon het niet verifiëren.

Via deze weg gecondoleerd aan familie en vrienden.

Anne

[huppiedos]

Had gisteren al iets vernomen, maar kon het niet verifiëren.

Via deze weg gecondoleerd aan familie en vrienden.

Anne

[hans knot]

Sorry dat ik er niet eerder was gezien we de laatste dagen voor Rob waren.

Maandagmorgen 23 september om half 12 kwam er een einde aan een uitzonderlijke vriendschap die Rob Olthof en ik 48 jaar lang hebben gedeeld. De vriendschap is ontstaan dankzij het weekblad dat de jonge babyboomers van destijds, vanaf 1965 konden kopen in de sigarenwinkel en meer: ‘Hitweek’.

Het was een strijd als in de jaren zestig van de vorige eeuw gevoerd door de fans van The Beatles en die van de Rolling Stones. Je was voor of tegenstander en dan doel ik op het verschil tussen Radio London en Radio Caroline, de zeezenders die de babyboomers nog meer vrijheid gaven dan ze zelf al hadden genomen.

Een paar kritische opmerkingen van Rob en mij heen en weer in Hitweek werd gevolgd door telefoongesprekken tussen Amsterdam en Groningen, waarna mijn ouders op een bepaald moment vroegen: Olthof, Amsterdam, Willemsparkweg vlak bij de familie Zwaving? Ik beaamde dat en mijn vader zei meteen: “Oh Arie Olthof, die ken ik van de Kappersvakbond. Beiden ontmoetten elkaar eens per jaar tijdens de landelijke bestuursdag. Het begin van een lange vriendschap tussen Rob Olthof en mij, die vooral gebouwd werd op gezamenlijke interesses als radio, muziek, bier, trams en treintjes maar ook kleine handeltjes.

Rob zijn eerste handelsactiviteit, las ik terug in een editie van Hitweek van 1968, waarin hij foto’s van beide Carolineschepen, genomen in de haven van Amsterdam, te koop aanbood. Dit voor de prijs van 40 cent per stuk exclusief 25 cent porti. Te betalen via de Gemeente Giro in Amsterdam. Uiteraard zonder destijds de Belastingdienst te informeren. De eerste stenen, van wat later de Stichting Media Communicatie werd, waren gelegd.

In het begin waren het redelijk kleine steentjes, die werden gebakken naar de opbouw. Ik memoreer de beruchte Neil Diamond Poster die Rob adverteerde. Hij was naar het theater gegaan, waar Neil in Amsterdam optrad. Hij gaf een bezoeker 25 gulden inclusief zijn fototoestel en vroeg hem een foto van Neil Diamond te nemen. Na afloop van het concert nam Rob, inmiddels teruggekeerd bij het theater, zijn fototoestel weer in ontvangst en liet de foto op posterformaat uitprinten. In kleine annonces in muziekbladen en de Telegraaf werden ze te koop aangeboden, en neemt U maar van mij aan dat het warme broodjes waren die hij in die periode verkocht. Hoewel vele ontvangers van de Neil Diamond poster zich hebben afgevraagd wie er nu op die poster stond.

Vrij snel werd Rob ook oprichter, voorzitter, secretaris, en vooral ook penningmeester van de Olivia Newton John Fanclub. Ikzelf was inmiddels al enige tijd hoofdredacteur van Pirate Radio News. Vanaf 1972 kwamen we regelmatig bij elkaar over de vloer en werden allerlei dingen op het gebied van radio gezamenlijk georganiseerd. 18 april 1973 de grote demonstratie in Den Haag voor het behoud van Radio Veronica. In de ochtend, ver voor achten, stond ik aan de Willemsparkweg met een busje vol vrienden met als doel Den Haag. We waren in Amsterdam om posters, geproduceerd door Rob Olthof, met een afbeelding van het zendschip van Radio Veronica op het strand van Scheveningen, mee te nemen voor verkoop op het Malieveld in Den Haag.

Zeer teleurgesteld was Rob omdat hij niet mee mocht, want moeder Anneke, hoewel Rob haar altijd Kootje noemde, had het hem verboden want anders kon hij zijn nieuwe baan wel kwijt raken. Verzorgend als altijd was het ‘kootje’ die hem voor de huisdeur de haren nog eens kamde en hem ras wegstuurde naar zijn werkgever, zodat hij niet te laat kwam.

4 mei 1973 Tweede Binnenhaven Scheveningen; meer dan 350 mensen uit negen landen. We hadden schepen gehuurd bij ondermeer de firma Vrolijk met als doel de muziekboten op de Noordzee met fans te bezoeken. Het feest ging niet door vanwege te slecht weer. Ik heb Rob nooit meer zo boos gezien als die betreffende dag. Een week later gingen we alsnog met 4 boten vol fans.

In 1978 richtte Rob, met een paar andere mensen, de Stichting Media Communicatie op, terwijl ik samen met weer anderen het Freewave Media Magazine oprichtte. Het was ook het jaar dat samen met de mensen van Music Radio Promotions ik de eerste Radiodag organiseerde in Noordwijkerhout. Reeds het volgende jaar gingen we deels, en niet veel later, geheel samen en werd tot op de dag van vandaag op deze manier de zeezenders en andere vormen van radio door geschiedschrijving en merchandise in stand gehouden.

Vanaf 1978 zijn er vervolgens ook jaarlijkse zeezenderdagen georganiseerd waarbij het westen van Nederland als locatie werd aangedaan en de laatste 15 jaar Amsterdam als centrale punt voor de, inmiddels meer dan 10 jaar geleden omgedoopte Radio Days werd gekozen. Bijeenkomsten die samen met onze gezamenlijke zeer goede vriend Martin van der Ven uit het Duitse Meppen tot stand kwamen. Jaarlijks waren er meer dan 350 mensen aanwezig om de verhalen door de medewerkers van de toenmalige zeezenders aan te horen, waarbij zowel de bezoekers als genodigde gasten vaak uit meer dan 10 landen afkomstig waren.

Ook dan was Rob in de zaal – zoals ook met de merchandising – vooral met geld bezig, immers alle activiteiten dienden te worden gefinancierd – wat hij al die jaren met volle inzet heeft gedaan. Niet voor niets werd hij door velen schertsend ‘de man met de geldtas’ genoemd.

Maar het was niet alleen radio dat ons samen hield. Poezen waren zowel in Huize Olthof als Huize Knot een belangrijk element waar telkens weer informatie over werd uitgewisseld. Rob zijn meest recente kat, Jeroentje, heeft inmiddels de warmte in Huize Knot tot zich genomen. Onze liefde voor Engeland leverde tientallen reizen naar tal van locaties op, waarbij vrienden, gemaakt door de radiohobby, werden bezocht, maar ook vele musea, kerken, restaurants, concerten en een grote variatie aan pubs in diverse plaatsen werden aangedaan. En reken er maar op dat met Rob Olthof op stap gaan de meest vreemde avonturen kon opleveren. Ik zal deze jaarlijkse reizen met Rob zeker gaan missen, evenals de ontelbare gesprekken over de telefoon en de wederzijdse bezoeken aan Amsterdam, later Amstelveen en Groningen. Zowel de PTT, KPN en andere telefoonmaatschappijen hebben aan ons veel geld verdiend en de huidige provider zal het zonder deze bron van inkomen moeilijker krijgen.

Rob, ik zal nooit de enorme lange en warme vriendschap, die we hebben gedeeld, vergeten. Je zult altijd in onze gedachten blijven. Rust in vrede en dank namens alle radiovrienden in binnen- en het buitenland voor je intense, nooit te stuiten, inzet om de herinneringen aan het verleden op radiogebied staande te houden. Rob became 67 years and a goodbye was held at Bilthoven by his friends on Saturday 28 of September.

Hans Knot

[hans knot]

Sorry dat ik er niet eerder was gezien we de laatste dagen voor Rob waren.

Maandagmorgen 23 september om half 12 kwam er een einde aan een uitzonderlijke vriendschap die Rob Olthof en ik 48 jaar lang hebben gedeeld. De vriendschap is ontstaan dankzij het weekblad dat de jonge babyboomers van destijds, vanaf 1965 konden kopen in de sigarenwinkel en meer: ‘Hitweek’.

Het was een strijd als in de jaren zestig van de vorige eeuw gevoerd door de fans van The Beatles en die van de Rolling Stones. Je was voor of tegenstander en dan doel ik op het verschil tussen Radio London en Radio Caroline, de zeezenders die de babyboomers nog meer vrijheid gaven dan ze zelf al hadden genomen.

Een paar kritische opmerkingen van Rob en mij heen en weer in Hitweek werd gevolgd door telefoongesprekken tussen Amsterdam en Groningen, waarna mijn ouders op een bepaald moment vroegen: Olthof, Amsterdam, Willemsparkweg vlak bij de familie Zwaving? Ik beaamde dat en mijn vader zei meteen: “Oh Arie Olthof, die ken ik van de Kappersvakbond. Beiden ontmoetten elkaar eens per jaar tijdens de landelijke bestuursdag. Het begin van een lange vriendschap tussen Rob Olthof en mij, die vooral gebouwd werd op gezamenlijke interesses als radio, muziek, bier, trams en treintjes maar ook kleine handeltjes.

Rob zijn eerste handelsactiviteit, las ik terug in een editie van Hitweek van 1968, waarin hij foto’s van beide Carolineschepen, genomen in de haven van Amsterdam, te koop aanbood. Dit voor de prijs van 40 cent per stuk exclusief 25 cent porti. Te betalen via de Gemeente Giro in Amsterdam. Uiteraard zonder destijds de Belastingdienst te informeren. De eerste stenen, van wat later de Stichting Media Communicatie werd, waren gelegd.

In het begin waren het redelijk kleine steentjes, die werden gebakken naar de opbouw. Ik memoreer de beruchte Neil Diamond Poster die Rob adverteerde. Hij was naar het theater gegaan, waar Neil in Amsterdam optrad. Hij gaf een bezoeker 25 gulden inclusief zijn fototoestel en vroeg hem een foto van Neil Diamond te nemen. Na afloop van het concert nam Rob, inmiddels teruggekeerd bij het theater, zijn fototoestel weer in ontvangst en liet de foto op posterformaat uitprinten. In kleine annonces in muziekbladen en de Telegraaf werden ze te koop aangeboden, en neemt U maar van mij aan dat het warme broodjes waren die hij in die periode verkocht. Hoewel vele ontvangers van de Neil Diamond poster zich hebben afgevraagd wie er nu op die poster stond.

Vrij snel werd Rob ook oprichter, voorzitter, secretaris, en vooral ook penningmeester van de Olivia Newton John Fanclub. Ikzelf was inmiddels al enige tijd hoofdredacteur van Pirate Radio News. Vanaf 1972 kwamen we regelmatig bij elkaar over de vloer en werden allerlei dingen op het gebied van radio gezamenlijk georganiseerd. 18 april 1973 de grote demonstratie in Den Haag voor het behoud van Radio Veronica. In de ochtend, ver voor achten, stond ik aan de Willemsparkweg met een busje vol vrienden met als doel Den Haag. We waren in Amsterdam om posters, geproduceerd door Rob Olthof, met een afbeelding van het zendschip van Radio Veronica op het strand van Scheveningen, mee te nemen voor verkoop op het Malieveld in Den Haag.

Zeer teleurgesteld was Rob omdat hij niet mee mocht, want moeder Anneke, hoewel Rob haar altijd Kootje noemde, had het hem verboden want anders kon hij zijn nieuwe baan wel kwijt raken. Verzorgend als altijd was het ‘kootje’ die hem voor de huisdeur de haren nog eens kamde en hem ras wegstuurde naar zijn werkgever, zodat hij niet te laat kwam.

4 mei 1973 Tweede Binnenhaven Scheveningen; meer dan 350 mensen uit negen landen. We hadden schepen gehuurd bij ondermeer de firma Vrolijk met als doel de muziekboten op de Noordzee met fans te bezoeken. Het feest ging niet door vanwege te slecht weer. Ik heb Rob nooit meer zo boos gezien als die betreffende dag. Een week later gingen we alsnog met 4 boten vol fans.

In 1978 richtte Rob, met een paar andere mensen, de Stichting Media Communicatie op, terwijl ik samen met weer anderen het Freewave Media Magazine oprichtte. Het was ook het jaar dat samen met de mensen van Music Radio Promotions ik de eerste Radiodag organiseerde in Noordwijkerhout. Reeds het volgende jaar gingen we deels, en niet veel later, geheel samen en werd tot op de dag van vandaag op deze manier de zeezenders en andere vormen van radio door geschiedschrijving en merchandise in stand gehouden.

Vanaf 1978 zijn er vervolgens ook jaarlijkse zeezenderdagen georganiseerd waarbij het westen van Nederland als locatie werd aangedaan en de laatste 15 jaar Amsterdam als centrale punt voor de, inmiddels meer dan 10 jaar geleden omgedoopte Radio Days werd gekozen. Bijeenkomsten die samen met onze gezamenlijke zeer goede vriend Martin van der Ven uit het Duitse Meppen tot stand kwamen. Jaarlijks waren er meer dan 350 mensen aanwezig om de verhalen door de medewerkers van de toenmalige zeezenders aan te horen, waarbij zowel de bezoekers als genodigde gasten vaak uit meer dan 10 landen afkomstig waren.

Ook dan was Rob in de zaal – zoals ook met de merchandising – vooral met geld bezig, immers alle activiteiten dienden te worden gefinancierd – wat hij al die jaren met volle inzet heeft gedaan. Niet voor niets werd hij door velen schertsend ‘de man met de geldtas’ genoemd.

Maar het was niet alleen radio dat ons samen hield. Poezen waren zowel in Huize Olthof als Huize Knot een belangrijk element waar telkens weer informatie over werd uitgewisseld. Rob zijn meest recente kat, Jeroentje, heeft inmiddels de warmte in Huize Knot tot zich genomen. Onze liefde voor Engeland leverde tientallen reizen naar tal van locaties op, waarbij vrienden, gemaakt door de radiohobby, werden bezocht, maar ook vele musea, kerken, restaurants, concerten en een grote variatie aan pubs in diverse plaatsen werden aangedaan. En reken er maar op dat met Rob Olthof op stap gaan de meest vreemde avonturen kon opleveren. Ik zal deze jaarlijkse reizen met Rob zeker gaan missen, evenals de ontelbare gesprekken over de telefoon en de wederzijdse bezoeken aan Amsterdam, later Amstelveen en Groningen. Zowel de PTT, KPN en andere telefoonmaatschappijen hebben aan ons veel geld verdiend en de huidige provider zal het zonder deze bron van inkomen moeilijker krijgen.

Rob, ik zal nooit de enorme lange en warme vriendschap, die we hebben gedeeld, vergeten. Je zult altijd in onze gedachten blijven. Rust in vrede en dank namens alle radiovrienden in binnen- en het buitenland voor je intense, nooit te stuiten, inzet om de herinneringen aan het verleden op radiogebied staande te houden. Rob became 67 years and a goodbye was held at Bilthoven by his friends on Saturday 28 of September.

Hans Knot