B.B. King is gisteren in Las Vegas op 89-jarige leeftijd overleden. Dat heeft de advocaat van de King of the Blues vandaag gezegd. B.B. King, artiestennaam van Riley Ben King, was een bluesgitarist die met liedjes als The Thrill Is Gone een inspiratiebron vormde voor een hele generatie musici, onder wie Eric Clapton.

Verdrietig dit. Een gigant van de bluesmuziek.

Een man die zijn loopbaan ook nog eens begon als radio diskjockey in West-Memphis bij WDIA radio.

 

Het Uur van de Wolf: B.B. King – The Life of Riley

In Indianola, Mississippi is B.B. King eind vorige maand begraven; zijn laatste ‘homecoming’ in de streek waar hij opgroeide als Riley Ben King. In de documentaire, die de NTR donderdag 11 juni uitzendt in Het Uur van de Wolf, vertelt hij zijn levensverhaal. Dat begint op de katoenvelden en eindigt in een levenslange tournee langs de wereldpodia. De film toont hoe zijn geliefde Gibson-gitaar de naam ‘Lucille’ krijgt, hoe hij in een gesegregeerd Amerika doorbreekt naar een gemengd publiek en hoe hij terecht komt op het podium bij U2. Daarnaast vertellen muzikanten van verschillende generaties met veel liefde over de invloed van ‘de grootmeester van de blues’. B.B. King: “They call me King of the Blues, but do you think I see myself that way?”

Virtuoos is hij volgens zijn beroemde collega’s niet, maar met één noot, vooral zijn typerende vibrato, is direct duidelijk dat B.B. King speelt. Hij lijkt tot aan zijn dood op 89-jarige leeftijd feilloos aan te voelen hoe hij mensen met zijn muziek kan beroeren. Na zijn hit “The Thrill is Gone” in 1969 maakt hij in 1971 zijn eerste tournee buiten Amerika. De ‘white guys’, onder wie Eric Clapton, Mike Broomfield, Gary Moore en John Mayall, hebben de blues dan naar een nieuw publiek gebracht en eren King als hun inspirator.

B.B. King geeft  zo’n 300 concerten per jaar, wat maakt dat hij voornamelijk ‘on the road’ leeft. Daar blijkt geen huwelijk tegen bestand. Als in 1988 U2 het nummer “When Love Comes To Town” voor hem schrijft, staat hij met de jonge Ierse band weer volop in de aandacht. Bono vertelt smakelijk hoe hij tijdens de repetities gewenkt wordt door de meester: “Gentlemen, I have stupid fingers, I’m horrible with chords.” Alsof ze het überhaupt in hun hoofd hadden durven halen om hem akkoordjes te laten spelen.

Het persoonlijke verhaal van de innemende ‘Blues Boy’ uit Mississippi, verteld door Morgan Freeman en King zelf, wordt in deze documentaire aangevuld met veel muziek en getuigenissen van vrienden en collega’s waaronder Carlos Santana, Ronny Wood, Robert Cray, Bonnie Raitt, Joe Bonamassa, Bono , Ringo Starr, Bill Wyman, Keith Richards en Eric Clapton.

Trailer:

 

Uitzending: donderdag 11 juni 2015 om 22.55 uur op NPO 2

Website: http://www.ntr.nl/hetuurvandewolf

Ik herinnerde me vaag ooit naar een radioprogramma te hebben geluisterd dat gepresenteerd werd door B.B. King, maar waar en wanneer ook alweer?

Even googlen leverde het antwoord op. Eind jaren tachtig had hij een syndicated show, 'The B.B. King Blues Hour', dat ook door AFN werd uitgezonden.

Via Youtube vond ik een oude opname van zo'n programma, en dat heb ik omgezet in mp3. Aan het eind blijkt dat dit een opname is van FEN Tokyo, de Far Eastern Network (ofwel de Japanse versie van AFN). Halverwege de opname valt het geluid even weg, maar dat is van korte duur.

Ook leuk: in het nieuwsbulletin dat volgt op dit programma wordt verteld over de aanstaande vrijlating van Nelson Mandela... 'History in the making'.

Bij nader inzien lijkt het dus een opname uit februari 1990.

 

http://www.mediafire.com/listen/m8gzy6q6jzhoe9e/19890000-B.B._King_Blues_Hour.mp3

 

27 mei 201510 jr. bewerkt door Paul