Playback 19 juli 1965

Hartje zomer, en dat is aan de popmuziek te merken. Er zitten eigenlijk maar een paar ‘droevige’ nummers tussen vandaag, de rest is vrolijkheid. Om met de droefenis te beginnen, de kroon wordt wel gespannen door The Miracles met The Tracks of my Tears. Och, och, wat heeft die Smokey Robinson het moeilijk met het verbergen van zijn tranen. Mooi nummer, natuurlijk, dat wel. Maar ik ga vandaag toch liever mee met Lesley Gore(foto; 1946-2015) en haar Sunshine, Lollipops and Rainbows, op weg naar ‘Where the Action Is’ zoals Tommy Boyce het bezingt. Bob Crewe’s knuffelmeisjes, The Rag Dolls, willen zo snel mogelijk trouwen, en krijgen de zegen van Glenn Yarbrough, met It’s Gonna Be Fine. Glenn had maar twee nummers in de Top 100, waar dit er één van was. Het was dan ook een Mann/Weil nummer, met het arrangement van David Gates. Opmerkelijk: Eddie Rambeau had een redelijke hit met het van de Unit 4 + 2 gejatte Concrete and Clay, maar ja, wat moest de opvolger worden. Hoor hoe hij de aantrekkelijkste ingrdienten uit C & C nog een keertje overdoet in My Name is Mud. Alleen maar curieus, hoor, het werd een flop.
Uur 2 loopt over van de klassiekers. Animals, Pretty Things, Adamo, Yardbirds, het houdt niet op. Speciale aandacht voor de nieuwe van The Who, Anyway, Anyhow, Anywhere. Deze hoor je tegenwoordig niet zo vaak meer, maar die feedback-gitaar heeft vele groepen geinspireerd.
Er zit ook weer een obscure Stones-cover bij, Sleepy City van The Mighty Avengers. En een prima nummer van France Gall. Prima vooral van Serge Gainsbourg. Vreemd dat dit geen hit is geworden hier.
Frans de Graaff

platen 650719.doc