Afscheid TROS......

[Juul]

Ik kwam weer foto's tegen van m'n afscheid bij de TROS. Ik mocht met pensioen. En ook nu mocht ik weer eten met collega's en vrienden.

De mensen die ik uitnodigde stuurde ik een brief. Ik vond 'em gisteren weer en zag dat het al weer 10 jaar geleden was!

Hij staat hieronder.

En een aardige foto waarop ik weer met NOB techniek collega Jack de Vries sta nadat ik m'n laatste Poster had opgenomen. En nog een "beleefdheids bezoek" bracht met koffie bij de toenmalige voorzitter Karel van Doodewaerd.

We rookten beiden altijd een sigaar ( op zijn kosten ) ook als we in de OR wel eens hooglopende meningsverschillen hadden.........

“Doet afscheid nemen pijn?â€

Beste collegae en vrienden,

Het moet er toch een keer van komen en bij mij begon het in de zomer van 2000, dat

nadenken over “waar sta ik, en wat wil ik nog?†. Het verlaten van de TROS van een aantal

mensen met wie ik nauw en intensief heb samengewerkt samen met het niet meer voelen van

dat echte TROS gevoel bij veel nieuwkomers maakte de beslissing om te vragen “weg te

mogen†makkelijker. En zie daar, het is wellicht het probleem van veel ouderen in een bedrijf.

De nieuwe managers gaan nl. “managen†en vooral veel vergaderen en dat was ik tijdens m’n

radioloopbaan vanaf 1967 niet gewend. We gingen gewoon aan de slag. De ene

marketingdeskundige na de andere betreed het gebouw en……….

“Dat we nog radioprogramma’s maken en uitzenden……………………berust soms op louter toeval.â€

( citaat OR collega Gerrit van der Kooy).

En toen was het zomer 2000, ik schreef het al, een mooie zomer dat wel, maar een dipje in de

gezondheid zorgde voor enig nadenken.

Ik nam afscheid van de Ondernemingsraad, met pijn dat wel, en vroeg aan de directie of ik op

enig moment de TROS mocht verlaten. En aangezien de TROS een uitermate sociaal bedrijf is

zei mediadirecteur Huib Boermans direct z’n medewerking toe. Hij zei, “jij bepaald wanneerâ€.

Welnu dat moment is nu aangebroken. Ik heb er geruime tijd naar toe kunnen leven en de

route in m’n eigen tempo kunnen afleggen. En daar ben ik het bedrijf veel dank voor

verschuldigd. Want nog eens een afscheid van een bedrijf zoals op 31 augustus 1974 wil ik niet

weer meemaken.

Ik vond het werk nog steeds leuk om te doen, maar wat de doorslag gaf was het steeds maar

weer dingen moeten uitleggen van zaken die voor mij zo vanzelfsprekend waren over het

mooiste vak dat er is, radio maken! Het klopt, m’n “oude baas†bij de TROS radio, Ton

Daalhuisen zei het eens;†Je gaat nooit weg bij de radio!â€. En de in mijn ogen ingezette

teloorgang van dat vak bracht mij tot de gedachte, “wil ik die heisa nog allemaal meemaken?â€.

Al geruime tijd liep ik rond met de gedachte hoe ik dat afscheid nu zou “inrichtenâ€. Een lunch

afgelopen mei met dierbare oud-collega’s Ad Bouman en Lex Harding bracht uitkomst. Lex

“zit†tegenwoordig ook in de horeca en daar zaten we dan, in het prachtige restaurant in

Nijkerk genaamd; “Op weg naar zeeâ€. Prachtig toch, zo’n naam. Zoals jullie weten ben ik m’n

carrière begonnen “op zee†tegelijk met Lex Harding bij Veronica ,en nu sluit ik m’n actieve

carrière ook weer af….. “op weg naar zeeâ€. Een nostalgisch gevoel, want ook bij de TROS kon ik

terecht met m’n “rebelse†zeegeschiedenis.

En nu wil ik samen met jullie nog eens mijmeren over die tijd die achter mij ligt, 30 jaar radio

maken en 5 jaar veel van die programma’s weer afluisteren en proberen te archiveren.

Na 29 jaar bij de TROS wil ik jullie uitnodigen om op Donderdag 13 februari 2003 te gaan

naar “Op weg naar zee†in Nijkerk.

De vraag aan jullie, hoe hebben jullie wel eens afscheid genomen van een bedrijf?

[Albatrosstudio]

Mooi verhaal Juul. Een waardig afscheid.

Van mijn laatste werkgever in loondienst heb ik na anderhalf jaar "touwtrekken" in het voorjaar van 2005 afscheid genomen. Wat in oktober 2003 begon met de vriendelijke mededeling van mijn baas, de - in Duitsland geboren - CFO, dat ik met een aantal collega's naar Worms in Duitsland zou worden overgeplaatst eindige in een juridische strijd die ik gelukkig glansrijk won (al had ik geen baan meer). De man dacht dat, als een medewerker niet klakkeloos zijn spullen zou pakken na zijn mededeling dat hij moest emigreren, deze medewerker rechteloos was en de volgende dag op straat kon worden gezet zonder salaris. Niets bleek echter minder waar! Ik kan een boek schrijven over anderhalf jaar waarin de stemming (bij hem) omsloeg toen hij niet meer wist hoe hij mij het pand uit moest krijgen na de afgewezen ontslag aanvraag bij het CWI (tja, ik had louter goede beoordelingen dus dan een vernietigend oordeel uitspreken over 9 jaar dienstverband werkt niet). Toen we het midden februari 2005 eens waren over de voorwaarden van mijn vertrek per 1 april 2005 kwam mijn personeelsfunctionaris melden dat ik "de volgende dag mijn bureau op kon ruimen en dan vakantiedagen kon opnemen". Ik zeg: "ik neem geen vakantiedagen op want ik heb geen vakantieplannen en heb het hier naar mijn zin". Hij zegt "maar je baas wil je niet meer zien". Ik zeg "ik wil wel met betaald verlof als ik hem daar een plezier mee doe". Nog zes weken pegels erbij, de volgende dag gewoon op gebak getrakteerd en met de in de onderhandelingen ook meegenomen leasebak naar de Veluwe vertrokken. De personeelsman had de sportiviteit om bij de laatste handdruk te zeggen: "je hebt een fantastische verdediging gevoerd".

En toen maar mijn eigen business gestart. Had ik 10 jaar eerder moeten doen besefte ik al snel.

Douwe

[thevandijks]

Scheiden doet lijden :-)

Groet Hans

[Juul]

Mooi verhaal Juul. Een waardig afscheid.

Van mijn laatste werkgever in loondienst heb ik na anderhalf jaar "touwtrekken" in het voorjaar van 2005 afscheid genomen. Wat in oktober 2003 begon met de vriendelijke mededeling van mijn baas, de - in Duitsland geboren - CFO, dat ik met een aantal collega's naar Worms in Duitsland zou worden overgeplaatst eindige in een juridische strijd die ik gelukkig glansrijk won (al had ik geen baan meer). De man dacht dat, als een medewerker niet klakkeloos zijn spullen zou pakken na zijn mededeling dat hij moest emigreren, deze medewerker rechteloos was en de volgende dag op straat kon worden gezet zonder salaris. Niets bleek echter minder waar! Ik kan een boek schrijven over anderhalf waarin de stemming (bij hem) omsloeg toen hij niet meer wist hoe hij mij het pand uit moest krijgen na zijn afgewezen ontslag aanvraag bij het CWI (tja, ik had louter goede beoordelingen dus dan een vernietigend oordeel uitspreken over 9 jaar dienstverband werkt niet). Toen we het midden februari 2005 eens waren over de voorwaarden van mijn vertrek per 1 april 2005 kwam mijn personeelsfunctionaris melden dat ik "de volgende dag mijn bureau op kon ruimen en dan vakantiedagen kon opnemen". Ik zeg: "ik neem geen vakantiedagen op want ik heb geen vakantieplannen en heb het hier naar mijn zin". Hij zegt "maar je baas wil je niet meer zien". Ik zeg "ik wil wel met betaald verlof als ik hem daar een plezier mee doe". Nog zes weken pegels erbij, de volgende dag gewoon op gebak getrakteerd en met de in de onderhandelingen ook meegenomen leasebak naar de Veluwe vertrokken. De personeelsman had de sportiviteit om bij de laatste handdruk te zeggen: "je hebt een fantastische verdediging gevoerd".

En toen maar mijn eigen business gestart. Had ik 10 jaar eerder moeten doen besefte ik al snel.

Douwe

Een prachtig verhaal Douwe,

Ik herken er wel wat van als oud OR lid.

Hoewel ik een half jaar met vakantie mocht, betaald weliswaar zonder gemor in goed overleg en daarna tot m'n 60ste gewoon CWI en aangevuld tot 100% met betaalde pensioenpremie.

Toch aardig van de baas. Maar ik wel de laatste die zo'n mooie regeling kreeg.

Mooie CAO hadden we toen nog. De collega's die nu weg moeten krijgen dat allemaal niet. Terwijl de directeur die uit zich zelf weg gaat ongetwijfeld een mooie regeling met de Vereniging heeft geregeld.............

[Arjan]

vanaf 2003 bij een restauratie bedrijf gaan werken, na mijn val in de sneeuw begon een heel gevecht waarbij mijn werkgever alles heeft gedaan voor me, inclusief omscholing.

ik ben vertrokken met de woorden: als het ooit nog goedkomt met je rug, is er altijd plaats voor je.

begrijpelijk, ik was een vak idioot.

nu rest frustratie van wat ik niet meer kan, het gevecht dat de pijn in mijn hoofd zou zitten en een onwillige uwv.

ik hoop dat er een etentje volgt zodra ik weer in nederland ben, ik zal de menu kaart van het rem eiland opzoeken :-)