Interessant semi-tecnisch artikel op de site van Wired

http://www.wired.com/2014/07/why-are-songs-on-the-radio-about-the-same-length/

SF

Interessant semi-tecnisch artikel op de site van Wired

http://www.wired.com/2014/07/why-are-songs-on-the-radio-about-the-same-length/

SF

Volgens mij is er nog een andere belangrijke reden. Ik heb wel eens een documentaire gezien over jukeboxen in de jaren '60 en '70.

De reden dat de nummers zo kort waren had te maken met de inkomsten in diners, cafe's en andere horeca gelegenheden waar jukeboxen stonden en waar je een geld in moest gooien om een plaatje te horen. Hoe sneller het nummer afgelopen was hoe eerder men er weer geld in gooide. Lange nummers leverde dan niet genoeg geld op.

Peter

Volgens mij is er nog een andere belangrijke reden. Ik heb wel eens een documentaire gezien over jukeboxen in de jaren '60 en '70.

De reden dat de nummers zo kort waren had te maken met de inkomsten in diners, cafe's en andere horeca gelegenheden waar jukeboxen stonden en waar je een geld in moest gooien om een plaatje te horen. Hoe sneller het nummer afgelopen was hoe eerder men er weer geld in gooide. Lange nummers leverde dan niet genoeg geld op.

Peter

Grappig, al die theorietjes. Ik las ooit dat jazzorkesten in de jaren twintig of dertig na een minuut of drie een teken kregen van de geluidstechnicus: nu moet je stoppen. Ze raffelden het dan snel af met een paar slotakkoorden. Zo'n 78-toerenplaat kon gewoon niet meer hebben.

Er is natuurlijk een hele sterke band tussen de opkomst van de platenindustrie (zowel technisch als commercieel) en de ontwikkelingen binnen de populaire muziek. Zonder Edison e.d. was er geen popmuziek geweest zoals we die nu kennen.

Maar er is ook nog iets anders, denk ik: popliedjes zijn vaak bedoeld om gemakkelijk in het gehoor te liggen en hebben dan ook meestal een eenvoudige structuur, een beetje zoals dit: couplet-refrein-couplet-refrein-korte solo-refrein. Ga je daar al te lang mee door, dan dreigt het saai te worden. Kort maar krachtig, dat behoorde volgens mij ook tot de aantrekkingskracht van de rock and roll.

Mijn favoriete liedje uit de jaren vijftig is Heartbreak Hotel van Elvis. Twee minuut en 9 seconden, maar wauw, wat een plaatje!

Grappig, al die theorietjes. Ik las ooit dat jazzorkesten in de jaren twintig of dertig na een minuut of drie een teken kregen van de geluidstechnicus: nu moet je stoppen. Ze raffelden het dan snel af met een paar slotakkoorden. Zo'n 78-toerenplaat kon gewoon niet meer hebben.

Er is natuurlijk een hele sterke band tussen de opkomst van de platenindustrie (zowel technisch als commercieel) en de ontwikkelingen binnen de populaire muziek. Zonder Edison e.d. was er geen popmuziek geweest zoals we die nu kennen.

Maar er is ook nog iets anders, denk ik: popliedjes zijn vaak bedoeld om gemakkelijk in het gehoor te liggen en hebben dan ook meestal een eenvoudige structuur, een beetje zoals dit: couplet-refrein-couplet-refrein-korte solo-refrein. Ga je daar al te lang mee door, dan dreigt het saai te worden. Kort maar krachtig, dat behoorde volgens mij ook tot de aantrekkingskracht van de rock and roll.

Mijn favoriete liedje uit de jaren vijftig is Heartbreak Hotel van Elvis. Twee minuut en 9 seconden, maar wauw, wat een plaatje!

Kort maar krachtig, dat behoorde volgens mij ook tot de aantrekkingskracht van de rock and roll.

Maar ook lange krachtige (afwisselende) songs, behoorde tot die zelfde aantrekkingskracht van de rock muziek.

Daarom luisterde ik ook zo graag (tijdens de jaren 70) naar de lp versies van die ( vaak ingekorte) liedjes op Radio Caroline.

Robin

Kort maar krachtig, dat behoorde volgens mij ook tot de aantrekkingskracht van de rock and roll.

Maar ook lange krachtige (afwisselende) songs, behoorde tot die zelfde aantrekkingskracht van de rock muziek.

Daarom luisterde ik ook zo graag (tijdens de jaren 70) naar de lp versies van die ( vaak ingekorte) liedjes op Radio Caroline.

Robin

Daarom luisterde ik ook zo graag (tijdens de jaren 70) naar de lp versies van die ( vaak ingekorte) liedjes op Radio Caroline.

Robin

Daar heb ik ook wel naar geluisterd. Caroline was daar goed in. Toch vond ik de opkomst van de punk en de new wave eind jaren zeventig iets verfrissends hebben. Ik kocht platen van Elvis Costello, Nick Lowe, The Specials, Blondie, The Ramones, en die hadden soms wel 7 liedjes op 1 elpee-kant. Geweldig vond ik dat: een terugkeer naar de opwindende, rauwe eenvoud van de oorspronkelijke rock and roll.

Daarom luisterde ik ook zo graag (tijdens de jaren 70) naar de lp versies van die ( vaak ingekorte) liedjes op Radio Caroline.

Robin

Daar heb ik ook wel naar geluisterd. Caroline was daar goed in. Toch vond ik de opkomst van de punk en de new wave eind jaren zeventig iets verfrissends hebben. Ik kocht platen van Elvis Costello, Nick Lowe, The Specials, Blondie, The Ramones, en die hadden soms wel 7 liedjes op 1 elpee-kant. Geweldig vond ik dat: een terugkeer naar de opwindende, rauwe eenvoud van de oorspronkelijke rock and roll.

Child in time van Deep Purple.....meer dan 10 minuten....Ik vind hem nog tekort.

Gr.thijs

Child in time van Deep Purple.....meer dan 10 minuten....Ik vind hem nog tekort.

Gr.thijs