Doorzoek de gemeenschap

Veronica 1966-12-03 Joost de Draayer, Niemand durft Veronica aan te pakken. (Nieuwe Leidsche Courant) Veronica 1966-12-03 Joost de Draaijer, Niemand durft Veronica aan te pakken. (Nieuwe Leidsche Courant)-geconverteerd.pdf

Bull Verwey interview deel1 https://pixeldra.in/u/EgE6a0 BullVerweyinterviewdeel2 https://pixeldra.in/u/1OARYc

BullVerweijherdenking https://pixeldrain.com/u/GCXgfJ5V

Dit is een andere versie (zonder 30 jaar en V E R O N I C A) dan dat op TV gebruikt werd. VOO - 18 April - Veronica (Everlasting love Remix) Grt, Peter

Mijn naam is Lion (Lonnie) David Kleerekoper, maar er waren meer namen. Het was in het Franse Perpignan, een rond de 100.000 inwoners tellende stad in Zuidwest Frankrijk, bijna aan de grens met Spanje. Ook deze plaats heeft mooie theaters waar niet alleen toneel werd opgevoerd, maar ook bekende zangers en zangeressen in de loop der decennia hebben opgetreden, vaak voor een laaiend enthousiast publiek. Dat geldt zeker voor artiesten die landelijk enorm populair waren geworden en van theater naar theater trokken door het enorm grote land om zoveel mogelijk fans te kunnen toezingen. Het volgende gebeurde met een Nederlandse zanger in augustus 1969 toen hij optrad in Perpignan, waar hij zijn succesvolste songs gedurende ruim een uur zou gaan zingen. Hij had dit al in de daaraan vooraf gaande maanden non-stop gedaan in zalen van her naar der in Frankrijk. Zijn eerste succes was dermate groot dat binnen zeven maanden liefst meer dan 1 miljoen singles over de toonbanken waren gegaan. Ook stond de zanger veel in de publiciteit omdat hij een verhouding was aangegaan met Anne Marie Peysson, een populaire televisieomroepster in die tijd. Die verhouding leidde tot achtervolging door Paparazzi en het paar werd volop gezien in de bladen. Het was in het theater Dure in Perpignan dat het noodlot toesloeg voor de zanger. Nadat hij een kwartier had gezongen viel hij op het toneel flauw en werd door aanwezige brandweerlieden in de coulissen neergelegd om bij te komen. Desondanks besloot hij het publiek niet teleur te stellen en toch weer te gaan zingen. Nobert Lallemand, zijn manager, had hem wel geadviseerd te stoppen maar vervolgens werd er weer 20 minuten lang voor een zeer enthousiast publiek gezongen, waarna de zanger andermaal op het toneel neerviel. Uiteraard werd de zanger naar het ziekenhuis gebracht waar onder meer een cardiogram werd afgenomen. Het bleek uit een artikel in de Telegraaf dat mede door de oververmoeidheid een zwak plekje onder zijn hart was geconstateerd. Enkele dagen later was hij weer aanwezig in een zaal in Arles in Zuidoost Frankrijk om zijn fans toe te zingen. We hebben het over Lonnie David Kleerekoper afkomstig uit Amsterdam, die een jaar eerder met weinig geld Nederland had verlaten om te proberen een zangcarrière in Frankrijk op te zetten, hetgeen enorm goed was gelukt. Echter niet onder de naam Kleerekoper, maar die van David Alexandre Winter. Optreden was voor hem van groot belang om contracten na te komen. Hij had wel besloten een maand later tijdelijk een rustperiode in te lassen ter voorbereiding van een prestigieus optreden in de maand november 1969 in Olympia in Parijs, een theater waar elke zanger een keer wenst te hebben gestaan voor een volle zaal. In een interview destijds in de Telegraaf vertelde Winter dat zijn lp al weken lang op de nummer 1 plaats in de verkooplijsten stond en dat hij zoveel geld verdiende zoals hij nooit eerder in zijn leven bij elkaar had gezien. Blijdschap was er ook omdat hij in Nederland nooit de kansen had gekregen die er in Frankrijk wel waren. De reden was volgens hem onder meer dat in ons land binnen de artiestenwereld iedereen op elkaar jaloers was bij grote successen en je altijd maar met iedereen mee diende te praten en eigenlijk nooit je echte eigen mening kon geven. Kleerekoper was niet altijd actief geweest in de zangwereld want zo was hij onder meer werkzaam als vertegenwoordiger in textiel en als steward op de Holland-Amerika lijn. Maar toch lag zijn interesse duidelijk in de muziekwereld. Wel dient vermeld te worden dat hij op 14-jarige leeftijd al een platendeal kreeg bij Philips. De leidinggevenden van Philips vonden Lion (Lonnie) Kleerekoper geen geschikte artiestennaam en kwamen met de naam John van Doren op de proppen. Onder deze naam bracht hij zijn eerste single Marian [Philips JF 333698 jaren later op de markt. Omdat Johnny minderjarig was moesten beide ouders hun handtekening onder het platencontract zetten, maar ze weigerden te tekenen, op dat moment einde oefening voor hem. David (Johnny) werd op zijn zestiende verjaardag de leadzanger van Daddy’s Act, een beatband met leden uit Amsterdam en Den Haag. ‘Eight Days a Week’ was zijn eerste hit in Nederland, Duitsland en zelfs in Engeland. In 1967 werkte hij kort bij Radio Veronica, waar hij programma’s presenteerde onder de naam Johnny van Doorn. Hij kreeg er volgens eigen zeggen destijds ruzie met Jan van Veen en werd onder meer beticht van het hebben van een te grote bek en dus kon hij vertrekken. Een zoektocht door Juul Geleick in het archief van de Stichting Norderney, dat hij beheert leverde geen resultaten op wat betreft de programma’s gemaakt door John van Doorn. Zijn volgende plek was aan boord van de Laissez Faire waar hij ging werken onder dezelfde naam voor Radio 227. Echter andermaal van korte duur daar Radio 227 vroegtijdig, voor de invoering van de Marine Offences Act, uit de ether verdween. Vervolgens zocht hij zijn geluk in Londen en bezocht hij diverse platenmaatschappijen, maar geen van de directies zagen het echt zitten met de uit Amsterdam afkomstige zanger. Ik noemde al even zijn manager Lallemand. Het was deze man die David zag optreden en winnen in een veld van 41 deelnemers tijdens een songfestival dat in het Oostenrijkse Innsbruck werd gehouden en het was Nobert Lallemand die aan Winter vertelde dat er voor hem zeker goed brood was te verdienen in Frankrijk. En zo gebeurde want hij ging met Lallemand, die hem de eerste twee maanden onderdak verleende, mee naar Parijs. Deze voedde en kleedde hem in die tijd en ging vervolgens langs allerlei televisieprogramma’s en radiostations om David Alexandre Winter in de spotlights te brengen, hetgeen zonder meer lukte. In de periode dat Van Doren in Londen verbleef had hij een proefplaat bemachtigd waarop geen naamgegevens stonden maar waar wel de stem van ene Tom Jones op was te beluisteren. Hoe kwam hij eigenlijk aan de demo? Dit heeft hij jaren geleden nog eens verteld aan zijn voormalige 227 collega-deejay Look Boden. “Ik ging voor ongeveer zes maanden demo’s inzingen voor Gordon Mills, de manager van Tom Jones en Engelbert Humperdinck. Op een zekere dag reserveerde Mills drie liedjes voor mij welke bestemd waren voor het nieuwe album van Tom Jones. Toen ik die moest inzingen was ik snipverkouden en schor, maar helaas kon ik ze niet zingen, dus deed Tom het zelf. Na de sessie heb ik de acetaat van mijn liedje, welke ingezongen was door Tom Jones, gestolen.” Een acetaat is een direct gesneden plaat ook wel ‘direct cut’ genoemd en bedoeld om het uiteindelijke resultaat te laten horen aan de artiest. Na de goedkeuring van de acetaat gaat men gewoonlijk over tot het maken van de matrijs. Johnny: “Het Britse songfestival comité vroeg of ik wel Engeland wilde vertegenwoordigen in Innsbruck en dus heb ik dat vlug aangenomen. In Innsbruck heb ik de prijs van de Press gewonnen en werd benaderd door een Franse producer die mij beloofde dat ik een ster zou worden in Frankrijk. Dus, ik in het vliegtuig van Londen naar Parijs gestapt, met de Tom Jones demo onder mijn arm.” Op een bepaald moment was er een afspraak met Eddy Barclay, eigenlijk de belangrijkste platenman in Frankrijk destijds. Op auditie gaf David hem de proefopname van Tom Jones als ware het zijn eigen zang op de demo. Barclay reageerde volgens Winter’s eigen woorden met de opmerking dat wat hij hoorde zeker niet goed genoeg was. Jones had toen al prachtige nummer 1 hits in diverse landen gehad. Leo Missir was de tweede directeur van Barclay en die zag het helemaal zitten in de stem die hij op de proefopname hoorde. Winter kreeg een contract maar diende vervolgens de kwaliteit van de gehoorde stem wel waar te maken. Uiteindelijk heeft hij beloofd het niveau te halen maar heeft wel over het bedrog verteld, waarna van beide kanten hartelijk werd gelachen. In februari 1969 kwam ‘O Lady Mary’ in de platenwinkels in Frankrijk en in augustus dat jaar waren er al meer dan 1 miljoen singles van verkocht. De rest van zijn succesvolle jaren kon beginnen. Uiteindelijk werden er 2.600.000. platen van Oh Lady Mary verkocht. Het was trouwens een bewerking van het Turks liedje ‘Samanyolu’ van Berkant uit 1967. Vertaald in het Spaans, Italiaans, Portugees, Duits, en Nederlands, verkocht het nummer nog eens een extra 1.500.000 exemplaren. Maar er was nog iets in het leven van Johnny van Doren (Dooren) met een platenmaatschappij en wel in de tijd dat hij kortelings bij Radio Veronica werkte. Er werd op 14 maart 1967 namens de Muziekuitgeverij Altona in Amsterdam een contract opgemaakt waarin werd gemeld dat de heer J. van Dooren in zijn functie van deejay bij Radio Veronica gedurende vier weken elke week 25 platen zou pluggen in zijn radioprogramma’s. De firma Altona zou daartoe elke week op maandag een lijst met te draaien platen leveren en die aan van Dooren ter hand stellen. Bovendien zou de firma Altona ervoor zorgen dat alle niet in Van Dooren bezit zijnde platen aan hem werden geleverd. Altona, aldus een document dat jaren later werd gepubliceerd in een artikel inzake payola binnen de radiowereld door de redactie van de Nieuwe Revue, diende er wel iets tegenover te zetten. Van Dooren kreeg voor zijn plugging een bedrag van 50 gulden per week. Op 13 maart 1967 werd door Altona 200 gulden overgemaakt aan hem als vooruitbetaling en in het contract stond duidelijk vermeld de pluggingsdatum inging op 20 maart 1967 en eindigde op zondag 16 april van datzelfde jaar. Het artikel over payola en meer verscheen in de Nieuwe Revue van 27 september 1974 en het onderzoek was gedaan door Hans Wilbrink en Ton van Dijk. Ingesloten ook het programmaoverzicht van Radio Veronica van de maandagen in de maand maart 1967, waarbij kan worden gesteld dat de naam van John van Doren (Doorn) niet voorkomt in de programmering. Ikzelf vergelijk deze vorm van plugging met soortgelijke programma’s voor DECCA, EMI en andere platenmaatschappijen op Radio Luxembourg in die tijd. Oh ja, het contract was niet alleen door J. van Dooren ondertekend maar ook namens Editions Altona door ene P. Koelewijn! Met dank aan Juul Geleick en Look Boden. Hans Knot, 18 april 2020

1992-12-26 - VOO - R3 - 0900-1000 - Goud van oud met Rob Stenders 1992-12-26 - VOO - R3 - 1000-1100 - Goud van oud met Rob Stenders 1992-12-26 - VOO - R3 - 1100-1200 - Goud van oud met Rob Stenders Grt, Peter

1991-08-07 - VOO - R2 - 0700-0800 - Veronica komt naar je toe (Middelburg) - Ook Goeiemorgen - [Rob Stenders] 1991-08-07 - VOO - R2 - 0800-0800 - Veronica komt naar je toe (Middelburg) - Ook Goeiemorgen - [Rob Stenders] Grt, Peter

Hierbij het eerste uur van de Nederlandse Top 40 van 2 maart 1979 met Lex Harding. 1979-03-02 - VOO - H3 - 1600-1700 - Top 40 - [Lex Harding] Groet en fijne Pasen, Peter

Hierbij de eerste 2 uur van de Nederlandse Top 40 van 23 januari 1993 met Gijs Staverman. 1993-01-23 - VOO - R3 - 1400-1500 - Top 40 - [Gijs Staverman] 1993-01-23 - VOO - R3 - 1500-1600 - Top 40 - [Gijs Staverman] Groet en fijne Pasen, Peter

Vandaag deel 3 aan herinneringen in het jaar 1971, een column langer dan normaal en die in het teken staat van Tom Collins. Op de radio had iedereen in 1971 zo zijn eigen favoriete station, waarbij Radio Luxembourg het in de avond won bij velen en verder Radio Noordzee en Veronica overdag nog steeds meer luisteraars haalden als het door de regering in de strijd geworpen Hilversum 3. Vele nieuwe deejays waren er bij gekomen dat jaar met de start van de Nederlandstalige afdeling van Radio Noordzee. Anderen zouden zich blijven hechten aan hun favoriete deejays op Radio Veronica. De lange aan een kant stille en aan de andere kant drukke deejay Tom Collins, was bij velen geliefd en anno 2020 hebben we het met andere radiovrienden nog vaak over zijn goede programma’s. Iedere doordeweekse morgen was hij te beluisteren op de 192 meter. Tom, die officieel Ton Droog heet, leeft de laatste jaren een teruggetrokken leven en wilde in 1999, op de grote Veronica reünie, slechts betrokken zijn bij de productie van enkele promotiespots mits daar verder niemand anders bij was dan technicus Ad Bouman. Op de vele feestelijke avonden verscheen hij echter niet. In de loop der jaren was hij ook moeilijk te interviewen. Ik heb diverse malen gepoogd hem te strikken maar, o­ndanks dat hij zich altijd weer vriendelijk opstelde, was het antwoord iedere keer weer ‘nee, geen behoefte’. In mijn behoorlijk groot archief over de afgelopen 60 jaar aan muziek en radiohistorie, zijn duizenden interviews terug te vinden met o­ngelofelijk veel mensen. Het blijkt dat ik niet alleen was met de mislukte pogingen. Slechts twee interviews met Collins zijn terug te vinden, waarvan enkele hoogtepunten. Beiden zijn meer ‘een gesprek tussen collega’s van Veronica’, waarbij – o­ndanks dat hij eigenlijk helemaal niet over zichzelf wenste te praten – Tom het één en ander over zichzelf vertelde. ‘Ja voor Veronica heb ik ook als deejay gewerkt bij Radio 227. Veronica is té gek’. Tja reclame voor eigen huis kan niet beter. De gesprekken werden met Tom gevoerd door Lex Harding en Will Luikinga, soms bijgestaan door commentaar van Juul Geleick’. Tezamen met onder meer Lex Harding en Jos van Vliet had Collins bij Radio 227 gewerkt op de MV Laissez Faire. Een station gericht op Nederland, dat verankerd lag voor de Britse kust. Reden was de aanwezigheid van een zusterstation, Radio 355, dat commercieel het gewin uit Engeland diende te halen. Toen de Britse overheid inzag dat er een wet tegen de zeezenders diende te komen, besloten de Amerikaanse eigenaren van Radio 227 de knop om te draaien. De huur op het zendschip, dat ze gebruikten, was op 6 augustus verlopen en men had geen zin om het nog eens te verlengen en dus werden de uitzendingen beëindigd, ver voor de andere op Engeland gerichte zeezenders hun activiteiten staakten . Zowel Van Vliet als Harding vonden vrijwel direct een baan bij Radio Veronica. Op een dag besloot Jos van Vliet de Veronica organisatie te verlaten en meldde dat hij wel een vervanger voor hem wist in de persoon van Tom Collins. Lex kreeg de opdracht Tom te bellen maar bereikte hem niet. Twee maanden later kwam er weer een probleem met een van de personeelsleden, waaruit de aanstelling van Collins alsnog volgde. Het probleem bestond uit de zeeziekte die één van de nieuwslezers constant overkwam en dus diende er voor vervanging te worden gezorgd. Het bleek om Hans Mondt te gaan, die een aanstelling als presentator aan land zou krijgen. Collins had zoal de nodige ervaring op het andere zendschip, gelegen voor de Britse oostkust. Daar had je eigenlijk alleen problemen als er stevige oostenwind was, maar ook dat had hem niet van slag gebracht. En voor de kust van Nederland, zo bleek later, was het ook geen probleem: ‘Ik dacht dat ik wel tegen de storm kon en het baantje leek me ook best aardig. Inderdaad kon ik goed tegen de storm, want zelfs bij windkracht twaalf had ik geen centje pijn’. Er waren meer van de bemanningsleden die tegen het slechte weer konden. Zo is het verhaal van zendertechnicus José van Groningen legendarisch dat hij, bij windkracht 11, rustig aan dek ging staan – zijn collega’s o­ndertussen aanschouwend hoe zij hun maaginhoud leegden – om o­ndertussen een kop met heerlijke vette soep te nuttigen. Over zijn tijd op zee herinnerde Collins zich dat hij eigenlijk een vreemde eend in de bijt was. Zo ruimde hij steeds de boel, door hem en anderen gemaakt op, hetgeen men aan boord van de Norderney nogal vreemd vond. Hij kreeg er de nodige opmerkingen over maar is er nooit ‘onder de mand vandaan gezongen’. Een speciaal ritueel die men aan boord als een soort van inwijdingsplechtigheid soms diende te o­ndergaan. Collins: ‘Ze hadden dan een heel verhaal over een matroos die zo vals zong, dat je binnen een minuut o­nder de mand vandaan moest kruipen, waar je daarvoor eerst eronder moest kruipen aan dek. Praktisch iedereen die nieuw aan boord van de Norderney was, moest dit o­ndergaan. Zodra de betreffende persoon o­nder de mand zat stond de gehele bemanning erom heen en ging een paar putsen met water over de mand en haar inhoud. Kleddernat kwam de persoon eronder vandaan en dan heette het dat hij er o­nder vandaan was gezongen.’ Was de studio aan boord van de Norderney in de jaren zeventig van de vorige eeuw goed geoutilleerd zo was het in de jaren zestig behelpen geblazen volgens Collins: ‘Er waren wel een paar van die recorders, maar die hadden ze op een paar houten kastjes gezet en die stonden midden in het vertrek. Er stond een losse meter met koperdraad vastgebonden. Echt behelpen. Alles was geschilderd in een sombere grijze kleur en het geheel was eigenlijk een beetje sfeerloos. We hebben er later wel voor gezorgd dat het allemaal een beetje gezelliger werd. Wekenlang hebben we staan te schilderen en is het eigenlijk wel een gezellig hok geworden.’ Collins gaf grof toe dat bij het harde werken zichzelf van de positieve kant was tegengekomen. Als een man met twee linker handen, zo stelde hij, had hij leren aanpakken, waarbij hij het voor zichzelf niet voor mogelijk had gehouden wat hij zoal bij elkaar had geknutseld. Zelfs het bouwen van een complete versterker hoorde, volgens hem, tot zijn werkzaamheden……….en ‘hij deed het ook nog’. Hij liet nog het één en ander los over de studio aan boord van de Norderney: ‘In die tijd waren er geen pick-ups. Alles ging op de recorders en als je een programma life moest maken, wat wel eens voorkwam, zat je daar voor het blok. Uit oude programmabanden zat je platen te knippen die niet waren ingesproken, zodat ze konden worden hergebruikt. Ook werd een instrumentaaltje op die manier opgezocht, voor gebruik als tune. Al die dingen werden op aparte bandjes gezet en op volgorde gelegd. De technicus wist dan precies de volgorde van het opleggen en afspelen van de bandjes op de twee aanwezige AKAI recorders.’ En er dient natuurlijk wel aan toegevoegd te worden dat noodprogramma’s vaak voorkwamen bij slecht weer, als er dus geen nieuwe programmabanden door de tender, Ger Anne, aan boord gebracht konden worden. Collins over die omstandigheden: ‘Je maakte je programma o­nder in de slingerende studio, waar iedereen zich constant moest vasthouden en bandjes moest opleggen. Het is altijd gelukt, maar vraag niet hoe. Als zo’n programma van een uur klaar was, had je gelijk voor de gehele dag genoeg. Gelukkig waren er een paar technici die, als Radio Veronica ’s nachts na één uur uit de lucht was, af en toe platen uit de banden knipten, omdat ze geen zin hadden om naar bed te gaan. Anders was het helemaal een puinhoop geworden.’ Later kregen men complete banden aangeleverd vanuit de studio in Hilversum met daarop de nieuwste platen. Deze werden vooral gebruikt voor in het zondagmiddag programma ‘Sport uit Zee’, dat tussen half vijf en vijf uur eruit ging op de 192 meter. Collins: ‘Tegenwoordig (1971) hebben ze twee pick-ups staan, recorders en cartridges machines. En als er iets aan de hand is met de banden kun je een uitstekend programma maken aan boord. Er is een prachtig mengpaneel en zelfs een heerlijk compleet bankstel. En bovendien is er beneden ook een ijskast en televisie, die er eerder ook niet waren.’ Over zijn tijd aan boord vertelde Tom dat voornamelijk er perioden waren van een week aan boord en een week verlof aan land. De langste periode aan boord was elf dagen lang. En met hard werken was een dergelijke periode zo weer om. In totaal heeft Tom over een periode van elf maanden aan boord gewerkt en eigenlijk elke dag plezier en pret gehad: ‘Ze zeggen dat de Scheveningers o­ntzettend stugge mensen zijn, maar ’s avonds, als we een borreltje namen, kwamen de verhalen los en bleken het gewoon eindeloze kerels te zijn, die al vanaf het begin (1960) op de Noordzee zaten voor het station. Zij zijn niet zo vaak in de belangstelling als o­ns maar hebben wel alle rottigheid aan boord van het zendschip meegemaakt. Dingen, waar wij vaak helemaal niets van weten omdat ze het gewoon voor zichzelf houden.’ Dat er voor elkaar gezorgd werd aan boord bleek iedere maandag weer, voorafgaand aan de dinsdag, de aflos dag van het personeel. Vaste prik was het dat op de maandag aan boord van de Norderney alles overhoop werd gehaald en grondig geboend, zodat de nieuwe ploeg in een schoon nest terecht kwam. De grappen en grollen, die we kennen uit de vele verhalen van deejays van de diverse stations zijn overbekend, maar Tom heeft wel een heel speciale als herinnering. Op een dag was hij van plan te gaan slapen en ging dus naar zijn hut toe. Het bleek dat deze geheel leeg was gemaakt. Kussen, dekens en matras waren nergens te vinden. Het enige dat er lag was een brandbijl in zijn kooi. En dus werd het zoeken door het gehele schip alvorens echt naar bed gegaan kon worden. Tom vertelde dat hij, na zijn tijd als nieuwslezer op de Norderney, eerst het programma ‘Ook Goeiemorgen’ had gepresenteerd, een plek die was vrij gekomen nadat Eddie Becker in 1969 had besloten zijn werk bij de zeezender op te zeggen om het geluk achtereenvolgens te zoeken bij de publieke omroepen VARA en de NCRV. Op het moment van het betreffende interview uit 1971 presenteerde Tom Collins een programma ter vervanging van 'Sliep uit'. Tom zelf over dit programma: ‘Het is goed werk. Je krijgt veel reacties … fanmail als je het zo wilt noemen. Ik lees altijd alles, maar ik ben wel eens nonchalant in het beantwoorden van verzoekjes. Dat komt door het enthousiasme. Je bent lekker bezig met het programma; de technicus ziet het ook lekker zitten en het komt er allemaal fijn op (op de band) en dan vergeet je wel eens dat ‘die en die’ dat plaatje willen horen.’ Tom Collins had zo zijn voorkeuren van te draaien muziek. Het liefste ging hij het werk, dat genoteerd stond in de Veronica Top 40 uit de weg, daar dit in vele andere programma’s op het station veelvuldig voorbij kwam. Wel stonden zijn oren open voor nieuw werk en datgene wat over kwam uit Amerika. Ook het betere Nederlandstalige werk, zoals Liesbeth List, viel voor hem te pruimen om in zijn programma op te nemen. Toch viel er wel eens van af te wijken. Tom: ‘Ach de Zangeres Zonder Naam, dat draai ik wel. Ik vind het aardig en ik weet dat ze erin gelooft en soms ook wel Corrie en de Rekels, maar het heeft niet mijn voorkeur.’ Als er echter een plaat was, die hij minder goed vond, dan durfde hij deze wel te draaien maar zei het ook gewoon in het programma. Rustig en warm, zo kwam hij bij velen over. Bij lange na niet de over enthousiaste deejay, zoals sommige van zijn collega’s konden zijn. Ook daar had hij, denk ik, zo zijn reden voor: ‘Een deejay is geen platen aan elkaar kletsende robot. De mensen weten donders goed wat wel en niet lekker is. Wat schiet ik er mee op als ik tegen beter weten in voor de microfoon sta te krijsen… dit is een geweldig plaatje en ik meen er o­ndertussen geen donder van.’ Met andere woorden had Tom duidelijk geen zin om de luisteraars te bedonderen en kreeg hij, zoals algemeen bekend, bij Radio Veronica, de kans om zijn eigen mening op een rustige manier uit te dragen. Erg opmerkelijk is de verklaring van Collins in dit interview uit 1971 dat hij nog een ‘blauwe maandag’ bij Radio Luxemburg heeft gewerkt. Daar moest hij alle teksten, voorheen geschreven en gecontroleerd, vanaf papier voorlezen. Het was hem te vervelend, waarna hij maar snel besloot om zijn geluk bij Radio Veronica te zoeken. Wat voor een opleiding had Tom eigenlijk gedaan om bij het toen populairste station van Nederland in dienst te treden? Wat denk je van een horecadiploma en een kappersdiploma gericht op de dames? Het is niet bekend of hij beide diploma’s dan ook heeft uitgeprobeerd bij zijn vrouwelijke collega’s aan de Utrechtseweg in Hilversum, waar destijds de studiogebouw van Veronica was gevestigd. Het zou natuurlijk kunnen dat hij bij Tante Erna, de koffie en snack mevrouw, zijn diensten heeft aangeboden. Tom werkte in het programma ‘Sliep uit’ voornamelijk samen met Juul Geleick waarmee hij, volgens eigen zeggen, een zeer goede band had en er tijdens het programma altijd een goede wisselwerking was. Heel belangrijk om tot een goed totaal programma te komen. Tom Collins werd ook om zijn favorieten gevraagd als het ging om de presentatoren die Nederland rijk was in die tijd. Ook op die vraag ging hij niet zijn eigen mening in de weg staan: ‘Duys moet ik niet zo, Pim Jacobs ook niet. Ik vind die mensen niet echt. Mies Bouwman wel, dat is een tof wijf. Het kan me niet schelen of ze een paar duizend piek voor een televisie-uitzending krijgt. Ze doet haar werk goed en ze is het waard.’. En op de vraag of hij voor speciale programma’s op de Nederlandse publieke radio thuis zou blijven was het antwoord ‘géén één’, terwijl er op het gebied van televisieprogramma’s slechts één overbleef en wel ‘Hadimassa’ van de VPRO. Lex Harding kwam terloops ook nog even aan het woord in het eerste interview en meldde over zijn collega: ‘Het is een aardige jongen, die Tom, maar hij moet af en toe wel wat zeggen. Soms heeft hij de gewoonte op de vergaderingen drie weken lang zijn kop dicht te houden. En soms ziet hij ook drie weken lang te zwetsen over waarom ‘dit en dat’ hem niet zint.’ In het algemeen was Collins in die dagen nog lang niet tevreden over zijn vak als deejay. Hij vond dat deejays kritischer aan het werk moesten gaan en scherper in woord moesten worden, daar dit de eerlijkheid zou bevorderen. Het moest echter niet te ver worden doorgevoerd anders zou het ‘een maniertje’ worden. Gek genoeg voegde hij er meteen aan toe ‘Je moet natuurlijk wel beleefd worden, dat doe ik ook altijd!’. En met die opmerking sloeg hij de spijker precies op zijn kop. Hans Knot, 4 maart 2020

Pierre-Alain Dahan – Auto Moto Rallye. Dit nummer is afkomstig van de in 1972 verschenen lp ‘Continental Pop Sound’, een plaat vol met synthesizer muziek gecomponeerd en gespeeld door Pierre-Alain Dahan. Hij overleed in 2013 op 70-jarige leeftijd en was componist en veelzijdig muzikant. Het nummer ‘Auto Moto Ralley’ werd tweevoudig ingezet op Radio Veronica in de nacht van 22 september 1972. Allereerst als openingstune van het programma en ook telkens als filler op weg naar het nieuws in een speciaal nachtprogramma ter gelegenheid van de ‘derde nachtautorally’, georganiseerd door de Veronica Rally Sport Stichting en Radio Veronica. Het zes uur durende programma werd gepresenteerd door Tom Collins. Pierre-Alain Dahan - Auto Moto Rallye. This song comes from the 1972 album 'Continental Pop Sound', a record full of synthesizer music composed and played by Pierre-Alain Dahan. He died in 2013 at the age of 70 and was a composer and versatile musician. The song 'Auto Moto Ralley' was used twice on Radio Veronica on the night of September 22nd 1972. First as the opening tune of the programme and also each time as a filler on the way to the news in a special night programme on the occasion of the 'third night car rally', organised by the Veronica Rally Sport Foundation and Radio Veronica. The six-hour programme was presented by Tom Collins. https://filesender.surf.nl/?s=download&token=7a65fc5c-72b1-41c8-86c4-7ce1558720ab https://www.nslibrary.nichion.co.jp/albums/18258-TM3021

De zeezender voor Radio Veronica was voorbij eind augustus 1974. De Stichting Nederlandse Top 40 ging door met activiteiten en besloot voor winkelsketens en winkelcentra te gaan de top 40 te gaan presenteren: een van die winkelketens was Expert en met dank voor de uploader van toen 19741123 Expert Tipparade Hans_Mondt https://pixeldrain.com/u/HKWC21kv 19741123 Expert Tipparade Hans_Mondt 2 https://pixeldrain.com/u/hMuLQgYH

Met dank aan Stichting Norderney 1966 09-28 08.00-09.00 OGM Marcel Oversteeegen (Boudewijn de Groot) (studio opname) https://pixeldrain.com/u/vY5ArjHo

veronicachielvanpraag https://pixeldrain.com/u/VnqBDMBZ

Ramsey Lewis Trio – Travel on. Dit nummer kwam eerst uit op de lp in 1964 getiteld ‘Bach to the blues’. In Nederland werd vervolgens een jaar later het nummer ‘Travel on’ gekoppeld als b kantje aan de hitsingle ‘The In crowd’. Bij Radio Veronica was Herman Stok van de VARA in maart 1971 te gast in het programma van Lex Harding en het twee uur durende programma werd afgesloten met ‘Travel on’ als eindtune. Het nummer was trouwens een compositie van Eldee Young en verscheen op het Chess International label. Ramsey Lewis Trio - Travel on. This song first appeared on the album in 1964 titled 'Bach to the blues'. In the Netherlands a year later the song 'Travel on' was linked to the hit single 'The In crowd'. At Radio Veronica Herman Stok of the VARA was a guest on Lex Harding's programme in March 1971 and the two-hour programme ended with 'Travel on' as the final tune. By the way, the song was a composition by Eldee Young and appeared on the Chess International label. https://filesender.surf.nl/?s=download&token=e3a00f47-ecae-4b47-b2a8-a98f7c0a8026

RadioAtlantis-31-8-1984-ProgrammaRadioVeronicaLexHarding1971 https://pixeldrain.com/u/qQF9AdUB

Maurice Jarre – Symphony nr 2 in B Minor van Alexander Borodin. Borodin componeerde dit dramatische korte klassieke stuk rond 1870 en Klaas Vaak gebruikte het in 1972 voor het produceren van een spot voor Radio Veronica. Het ging om de agent die een telefoontje kreeg van een mevrouw die al haar radio’s waren gestolen en zelfs ook de auto waardoor ze er 14 kwijt was die allen waren afgestemd op Radio Veronica. De spot was een soort van Nederlandse bewerking van een soortgelijke spot die in 1967 op Radio 270 liep. Vaak gebruikte de uitvoering van Maurice Jarre uit 1968. Maurice Jarre - Symphony no. 2 in B Minor by Alexander Borodin. Borodin composed this dramatic short classical piece around 1870 and Klaas Vaak used it in 1972 to produce a spotlight for Radio Veronica. It was about the policeman who received a phone call from a lady who had stolen all her radios and even the car which caused her to lose 14 that were all tuned in to Radio Veronica. The spot was a kind of Dutch adaptation of a similar spot that ran on Radio 270 in 1967. Vaak used the 1968 version of Maurice Jarre. https://filesender.surf.nl/?s=download&token=90601edb-21a6-473f-af55-37d27b2588f3

Count Basie Orchestra – This could be the start of something big. Dit nummer is al vermeld in de discografie maar kan worden aangevuld. In 1968 had de nieuwsploeg van Radio Veronica een afwijkende eindjingle bij de nieuwsbulletins in vergelijking met een latere langere periode. Daarvoor werd gebruik gemaakt van het einde van het nummer ‘This could be the start of something big’ in de uitvoering van het orkest van Count Basie. Count Basie Orchestra - This could be the start of something big. This song is already mentioned in the discography but can be completed. In 1968 the news crew of Radio Veronica had a different endingle with the news bulletins compared to a later longer period. For that purpose the end of the song 'This could be the start of something big' was used in the performance of the Count Basie Orchestra. https://filesender.surf.nl/?s=download&token=813f5562-7c37-45cb-8722-42e61b9b6bac

19730830_Veronica_Tom_Collins_Ook goedemorgen07000800 https://pixeldrain.com/u/VB7PZnjn 19730830_Veronica_Tom_Collins_Ook goedemorgen08000900 https://pixeldrain.com/u/umuFJTKv

RADIO 2 VL TOPCOLLECTIE VERONICA 17052010 13-14 https://pixeldrain.com/u/amBFYuUW

Dit was een mix restored van Rick van Dijk - die maakte leuke mixen - luister maar es top 40 1971-01-09 deel 1 https://pixeldrain.com/u/sUPsLHPx top 40 1971-01-09 deel 2 https://pixeldrain.com/u/fOSgPVdU

Radio Veronica 50 jaar https://pixeldrain.com/u/csGo1MqE

Sly and the Family Stone – Dance to the music. Een nummer afkomstig van de gelijknamige lp van Sly and the Family Stone, die in april 1968 uitkwam. Psychedelische Soul met alle nummers gecomponeerd door Sylvester Stewart en in arrangement en productie van Sly Stone. De ‘Family’ bestond uit 8 vrouwen en mannen en de lp kwam uit op zowel Epic als CBS. ‘Dance to the music’ werd heel kort ingezet voor een even korte jingle ‘Radio Veronica op de 192 meter’, voor het eerst gehoord in april 1969. Sly and the Family Stone - Dance to the music. A song from the album of the same name by Sly and the Family Stone, which was released in April 1968. Psychedelic Soul with all songs composed by Sylvester Stewart and in arrangement and production of Sly Stone. The 'Family' consisted of 8 women and men and the album was released on both Epic and CBS. Dance to the music' was used for an equally short jingle 'Radio Veronica on the 192 meter', first heard in April 1969. https://filesender.surf.nl/?s=download&token=ca8ac2dd-bcd4-489f-bfd8-9f084368e16d

Ik ben op zoek naar een opname van het programma van Erik de Zwart van 8 oktober 1982. Dit was de eerste lange uitzenddag op Hilversum 3 toen Veronica B omroep was geworden. Het gaat om het programma van 12:00 tot 13:30 met Erik de Zwart. Wie kan mij daar mee helpen? Grt, Peter

Met dank aan Radio 192 en Stichting Norderney Veronica192_20100417_1800-1900(Jukebox) https://pixeldrain.com/u/4hSyhdv8