In deze column is het veertig jaar terug in de tijd. Ook in 1984 was het voor velen een heerlijke beleving om een goed boek te lezen. En dat niet een maal maar zoveel mogelijk. Even alles aan de kant zetten, eventueel de radio of muziek als achtergrond, en een aantal ontspannende uren doorbrengen met het lezen van een spannend boek.

Velen waren lid van de lokale openbare bibliotheek, een boekenclub en anderen kochten de boeken bij de boekhandel of grootwarenhuis Vroom en Dreesmann, waar ook een grote keuze aan boeken aanwezig was. En toen bleek er opeens een winkelketen te zijn, die vooral in Noord Nederland haar supermarkten had. Het gaat om het toenmalige Friese bedrijf Nieuw Weme dat volop adverteerde met het gegeven dat bij deze onderneming de boeken te koop waren onder de reguliere prijs. Uiteraard trok dat nieuwe klanten, die tegelijk ook de nodige andere boodschappen kochten.

Maar, ondanks dat de fervente lezer in de noordelijke provincies blij was, kwam er uit de hoek van de Vereniging ter Bevordering van de Belangen des Boekhandels een zwaar protest dat zelfs leidde tot een kort geding, aangespannen tegen Nieuw Weme bij de rechtbank in Leeuwarden. Op 23 januari 1984 leidde dit tot een uitspraak van de president van de rechtbank, mr. Vanden Berg, die nadelig was voor het bedrijf met een hoofdvestiging in Heerenveen.

Men dacht via omwegen de vaste prijzen van boeken te kunnen omzeilen via een sluiproute van en naar België. Zo werden onder meer de jeugdboeken uit de Kameleon-serie twee gulden onder de reguliere prijs verkocht. De advocaat van Nieuw Weme verklaarde dat de boeken uit België waren geïmporteerd en dat derhalve de verticale prijsbinding voor de boekhandel niet van kracht zou zijn. De president van de rechtbank stelde echter dat voordat de boeken werden gehaald uit België dezen eerst waren geëxporteerd naar het buurland. Derhalve werd het Nieuw Weme verboden de actie voor te zetten met een stok achter de deur. Bij elke overtreding zou een boete volgen van 50.000 gulden.

Medio januari 1984 werden ook de jaarlijkse Gouden Harpen uitgereikt en wel door Ed Nijpels, toenmalig fractievoorzitter van de VVD, die door de Stichting Conamus, was genodigd de officiële uitreiking te verzorgen. Het was een traditie dat een politicus werd genodigd de prijzen uit te reiken. De Gouden Harpen hebben een decennia lange historie en werden voor het eerst in 1962 uitgereikt. Een verslag van de uitreiking was op 26 januari 1984 te zien via de AVRO op Nederland 1.

Het was in het Haagsche Congresgebouw dat Ed Nijpels de prijzen uitreikte aan onder meer Flory Anstadt. Zij had bekendheid verworven als samensteller en producent van het VARA project ‘Kinderen voor kinderen’, dat ook al decennia lang wordt geprogrammeerd en uiterst succesvolle jaren achter de rug heeft.

Uit het juryrapport bleek dat Flory Anstadt ‘haar stimulerend werk en haar vasthoudendheid om op basis van ideeën van kinderen een aantal aangevende toondichters als ook schrijvers te bewegen om goede en eigentijdse liedjes voor kinderen te schrijven, zonder meer prijzenswaardig was te noemen.’ Kinderen voor Kinderen werd een doorlopend succes en veel van die kleine sterretjes maakten later een mooie loopbaan binnen de muziekindustrie.

Vanaf de eerste aflevering werd het vele jaren ook voor de televisie een enorm succes en kunnen de ouders van toen anno 2024 de liedjes van 1984 zo weer meezingen gezien de lp’s van die tijd veelvuldig thuis in de huiskamer op de draaitafel kwamen te liggen om vervolgens met het hele gezin te luisteren en in een later stadium mee te zingen.

Ik had het bijna vergeten maar in januari 1984 werden er ook Gouden Harpen uitgereikt aan de Golden Earring. Dit vanwege het wereldwijde kassucces in 1983 met ‘Radar love’. En aan de andere kant van de Nederlandse muziekindustrie, die van de Nederlandstalige muziek – categorie levenslied, was er een exemplaar voor Johnny Hoes die met zijn artiestenstal op het Telstar label in de daaraan voorafgaande vele jaren de nodige hits had gescoord.

Pianist Laurens van Rooyen kreeg ook een exemplaar. Uiteraard was er een exemplaar van de Gouden Harp weggelegd voor het beste lied van 1983. De jury wees die toe aan Rob de Nijs met een lied gecomponeerd door Hans Vermeulen, terwijl Belinda Meuldijk garant stond voor de muziek. Het ging om het lied ‘LAT-relatie’. Opmerkelijk feitje is dat naar een latrelatie van tien jaren De Nijs in 1984 in Frankrijk in het huwelijk trad met Belinda Meuldijk.

De muzikale omlijsting werd verzorgd door het Metropole Orkest onder leiding van Rogier van Otterloo, terwijl de presentatie in handen was Ad Visser.

Hans Knot, 3 februari 2024.